Gelukkig kenden we ondertussen onze weg in het kluwen van bussen dat zich een weg baande door (Novi) Beograd. Eerst de 709 tot in Zemun en vervolgens overstappen op de 78 richting centrum.
In het hypermoderne USCE konden we op de tweede verdieping terecht bij een official Apple reseller. Het heeft ons wat tijd en vooral veel geld gekost (110 euro), maar we wilden het risico niet lopen dat we de trouwe lezers niet op de hoogte konden houden van onze beklijvende avonturen in de Balkan.
Zo snel mogelijk zochten we de uitgang van het gigantische complex - shoppers zullen we wel nooit worden -, maar toen we ergens een lange rij mensen zagen aanschuiven was onze nieuwsgierigheid toch gewekt. Een handtekeningensessie van een een beroemde filmster? De opening van de eerste Servische Primark? Niets was minder waar! De mensen stonden rijen lang aan te schuiven om… geld te wisselen!
Borislav had in Novi Sad al het succes van de wisselkantoren uitgelegd. In Servië worden namelijk veel werknemers volledig of gedeeltelijk betaald in euro’s of dollars. Niettegenstaande kan je met die vreemde valuta niets uitvreten en dus is het voor de lokale bevolking geen vreemd gegeven om naast de bakker en de beenhouwer ook het wisselkantoor met een bezoek te vereren.
Meermaals schreven we reeds over de warme en hartelijke Serviërs. Dag in dag uit werd dat imago bevestigd door wildvreemde mensen. Dragan, de buschauffeur op lijn 78, was geïntrigeerd door onze fluojassen en zijn enthousiasme ging crescendo toen hij ons verhaal te horen kreeg. Niet alleen wij deden onze babbel, Dragan leuterde lustig mee en zo kregen we te horen dat hij al in Duitsland, Zwitserland, Australië en België had gewoond. We trokken pas echt grote ogen toen hij toelichting gaf bij zijn gezinssituatie: hij was er eenenzestig, zijn tweede vrouw eenendertig en hij had vier kinderen van veertig, achtendertig, elf en acht.
Ilija liet ons weten dat we in de late namiddag welkom waren voor een lunch bij zijn moeder en stiefvader. Hij gaf meteen aan dat het een eerder karig maal zou worden aangezien hij zijn moeder pas laat had ingelicht over onze komst. Na een hartelijk welkom, verontschuldigde ook zij zich want het zou slechts een alledaagse lunch worden.
Na de verplichte (maar smaakvolle) rakija, werd de tafel gedekt en kwam de ene na de andere schotel uit de keuken. Eerst verwende Anja ons met een bord overheerlijke groentesoep met spek en daarna volgden vier soorten gegrild vlees, speciaal bereide aardappelen, een ruim assortiment aan warme en koude groeten, sauzen en brood… en dit allemaal huisbereid. We lieten het ons welgevallen, maar vroegen ongelovig wat er dan wel niet allemaal wordt klaargemaakt voor speciale gelegenheden. We moesten maar eens terugkomen voor de Slava of het orthodoxe Kerstmis (7 januari), zeiden ze lachend.
’s Avonds in het clubhuis was het een gezellige bedoening met veel rakija (we geraakten er zelden onderuit) en Grimbergen. Milos en Ilija zijn grote Belgische bierliefhebbers en zorgen er dan ook steevast voor dat er blonde en donkere Grimbergen en Hoegaarden aanwezig zijn. Hoewel we zelf meestal de voorkeur geven aan een lokaal biertje, moesten we toegeven dat het geïmporteerde bier toch veel beter was dan de Servische Jelen.
Rond 2u rondden we af, want het zou de dag erop hard regenen. Daardoor waren we nog niet zeker of we zouden vertrekken, maar als we zouden fietsen wilden we toch liefst van een paar uur slaap genieten. De taxi zette ons veilig af en zonder moeite vielen we als een roosje in slaap.