Onder een grijze hemel doken we het bekende middelgebergte in. Na een kleine vijftien kilometer klimwerk kregen we (eindelijk) een mooi zicht over het uitgestrekte, donkere woud en de velden. Tot dan hadden we eerder het gevoel dat het eender welk bos had kunnen zijn, maar vanaf de Kesselberg leek het ondoordringbaar. Jammer dat het weer het liet afweten, want goede foto’s trekken was haast onmogelijk.
We daalden af tot in het toeristische Triberg dat bekend staat om het vele houtsnijwerk en koekoeksklokken. Grote bussen vol cameradragende mensen keken ons verbluft na toen we vanuit Triberg opnieuw naar 1000m moesten klimmen.
Net zoals in België zijn Duitse supermarkten gesloten op zondag. Gelukkig hadden we onze fruitmand van Matthias nog en een stroopwafel als dessertje. Bovendien zat het klimwerk erop en naar beneden fietsen op een zo goed als lege maag zou ons nog wel lukken.
Kort na de middag voerde de prachtige, halfverharde Schwarzwald-Radweg ons dwars door de bomen. De natuur op haar best! Dit was waarom we vanuit Praag naar Zuid-West-Duitsland waren gereden i.p.v. onmiddellijk naar België. Het pad liep overigens geleidelijk naar beneden en bezorgde ons hopen fietsplezier. Dat het nog steeds grijs was kon ons niet deren, want de hemel zien tussen die hoge dennenbomen was toch niet mogelijk.
Na een dikke zestig kilometer zochten we naar een slaapplaats om de derde, en steilste, klim voor de volgende dag te houden. Helaas bevonden we ons in een dal waar vlak terrein onvindbaar was. Het was tandenbijten geblazen, maar we geraakten boven net voor het begon te druppelen. De buien, maar ook vallende bladeren en rood kleurende bomen, waren de eerste tekenen dat de herfst stilaan haar intrede begon te maken.
De druppels hielden aan en uiteindelijk moesten we echt van regen spreken waardoor ons enthousiasme voor een avondje kamperen een serieuze deuk kreeg. We hadden geen avondeten, noch ontbijt, en fietsten dan maar zover mogelijk door.
Onze zoektocht naar een betaalbaar pension in Lahr liep af op een sisser: vijf hotels waarvan vier te duur en een gesloten. Het regende harder en harder en onze schoenen en broeken waren intussen doorweekt. Na 85 km vonden we uiteindelijk toch een hotel voor €83. We moesten er flink voor in de buidel tasten, maar gelukkig hadden we net €10 gevonden. Het geluk zit in kleine dingen!
De laatste stroopwafel ging eraan en op een knorrende maag keken we alvast uit naar het ontbijtbuffet. Ze konden maar beter twee hongerige fietsers verwachten!