Het had geregend ’s nachts en het druppelde nog wat na toen we opstonden, maar het weer zag er al bij al niet zo slecht uit. Ondanks het late uur van de vorige avond waren we reeds om 8u ’s morgens weer in de keuken te vinden. We wilden graag onze blog helemaal bijwerken en liefst van al nog een goed stuk fietsen.
Het werk vorderde, maar we waren er nog lang niet. Op momenten als deze durven we onze website wel eens te vervloeken, maar als we dan terugkijken naar de mooie foto’s en alle herinneringen die zo worden samengevat, vinden we snel weer het plezier om de dagverslagen neer te pennen.
De ontbijtcalorieën werden deze keer niet verbrand door hard labeur op de fiets, dan wel door onze intellectuele inspanningen. We hadden nog slechts anderhalf verslag te schrijven, maar ook de statistieken waren lang niet compleet en idealiter gingen we eveneens de staat van onze rekeningen eens na.
In de loop van de voormiddag raakten we weer aan de praat met Manon en Pablo. De gemeenschappelijke interesses en de vele ervaringen die langs beide kanten al werden opgedaan waren een stuk interessanter en de blog kon wel even wachten. Het was al bijna middag toen we nog enkele foto’s van ons vieren namen en zij omhoog de camping afreden richting Kristiansund. Benieuwd naar hun avonturen in Noorwegen hoopten we dat ze vlot de tunnel door zouden raken.
We namen ons voor alle to do’s af te werken alvorens op de fiets te springen. Vroeg vertrekken kon toch al niet meer, dus stelden we beter niet langer uit. De lijst zou op een bepaald moment anders wel eens onaangenaam lang kunnen worden. Bijgevolg verorberden we ook onze lunch nog op de camping en was het uiteindelijk na 15u toen we met een volledig afgevinkte to-do-lijst vertrokken.
Onder een stralende zon en met de jassen mooi opgeborgen in de tassen begonnen we aan het pittige klimmetje van de camping naar de start van de route. Al snel gingen ook de truitjes uit en peddelden we in korte mouwen en met een zonnebril op de neus door deze mooie streek. Zalig!
Het bijwerken van onze statistieken eerder op de dag had ons overigens geleerd dat we iets speciaals te vieren hadden. We waren exact honderd dagen op pad en aan de eerste supermarkt trakteerden we onszelf op een ijsje. De frisco smaakte fantastisch, maar vooral het besef van onze ‘prestatie’ deed deugd. We waren toch maar mooi met onze fietsen helemaal tot in Noorwegen geraakt en na iets meer dan 5.250 kilometer en honderd dagen was de goesting om met z’n tweetjes op dit elan door te gaan alleen nog maar groter geworden.
Behalve de traktatie leverde het winkelbezoek niet veel op. Er was weinig te vinden en na enkele rondjes door de rekken bestond ons feestmaal voor die avond uit twee potten yoghurt en wat fruit. Met het mooie weer zou een fruityoghurt ons wel smaken en zo’n futiliteit kon ons goede humeur niet verstoren.
De route ging goed op en af en Manon en Pablo, die dit traject de dag ervoor hadden afgewerkt, hadden niet overdreven toen ze zeiden dat het bij momenten best stevig fietsen was. De inspanningen werden echter beloond met vergezichten over helderblauwe meren en fjorden en de vele bruggen en enkele korte, goed verlichte tunnels maakten het parcours nog een tikkeltje specialer.
Rond 18.20u begonnen we rond te kijken voor een geschikt plekje voor onze tent. Zoals eerder bleek dat opnieuw geen sinecure. We wilden graag in de natuur een mooie plaats uitkiezen, maar veertig minuten later stopten we toch maar aan een boerderij.
Het was geen enkel probleem om er onze tent op te zetten, maar ze raadden aan nog een kleine kilometer van de klim af te werken tot waar hun land wat vlakker was. Zo gezegd zo gedaan en met de beschrijving in ons achterhoofd - links van de weg zie je heel wat in plastic verpakte strobalen en iets verder rechts vinden jullie zeker een plaatsje - begonnen we aan het laatste loodje van die dag.
De beschrijving klopte perfect, maar veel potentieel om te kamperen was er niet: een stenen ondergrond, overwoekerd met onkruid en lang gras. We keken rond voor alternatieven en gelukkig hielp een andere boer die gras aan het maaien was ons verder. Hij zag het probleem en wandelde met ons een honderdtal meter verder waar hij een perfect stuk weiland aanwees. Meer hadden we niet nodig en niet veel later waren we volledig geïnstalleerd.
Tegen enkele ingepakte strobaloten en met ons gezicht in de zon vermengden we het fruit met de yoghurt en omdat het een feestdag was, werd deze culinaire hoogvlieger zelfs afgewerkt met een krokantje van muesli. Moest er ooit een Blijven Trappen-fietskookboek komen, betwijfel ik of dit de selectie haalt, maar wij konden er best mee leven.
De zon verdween na onze laatste hap zo goed als meteen achter de bomen en het koelde razendsnel af. Het perfecte excuus om effectief eens vroeg in de slaapzak te kruipen en nog voor tien uur vielen onze ogen dicht.
Het werk vorderde, maar we waren er nog lang niet. Op momenten als deze durven we onze website wel eens te vervloeken, maar als we dan terugkijken naar de mooie foto’s en alle herinneringen die zo worden samengevat, vinden we snel weer het plezier om de dagverslagen neer te pennen.
De ontbijtcalorieën werden deze keer niet verbrand door hard labeur op de fiets, dan wel door onze intellectuele inspanningen. We hadden nog slechts anderhalf verslag te schrijven, maar ook de statistieken waren lang niet compleet en idealiter gingen we eveneens de staat van onze rekeningen eens na.
In de loop van de voormiddag raakten we weer aan de praat met Manon en Pablo. De gemeenschappelijke interesses en de vele ervaringen die langs beide kanten al werden opgedaan waren een stuk interessanter en de blog kon wel even wachten. Het was al bijna middag toen we nog enkele foto’s van ons vieren namen en zij omhoog de camping afreden richting Kristiansund. Benieuwd naar hun avonturen in Noorwegen hoopten we dat ze vlot de tunnel door zouden raken.
We namen ons voor alle to do’s af te werken alvorens op de fiets te springen. Vroeg vertrekken kon toch al niet meer, dus stelden we beter niet langer uit. De lijst zou op een bepaald moment anders wel eens onaangenaam lang kunnen worden. Bijgevolg verorberden we ook onze lunch nog op de camping en was het uiteindelijk na 15u toen we met een volledig afgevinkte to-do-lijst vertrokken.
Onder een stralende zon en met de jassen mooi opgeborgen in de tassen begonnen we aan het pittige klimmetje van de camping naar de start van de route. Al snel gingen ook de truitjes uit en peddelden we in korte mouwen en met een zonnebril op de neus door deze mooie streek. Zalig!
Het bijwerken van onze statistieken eerder op de dag had ons overigens geleerd dat we iets speciaals te vieren hadden. We waren exact honderd dagen op pad en aan de eerste supermarkt trakteerden we onszelf op een ijsje. De frisco smaakte fantastisch, maar vooral het besef van onze ‘prestatie’ deed deugd. We waren toch maar mooi met onze fietsen helemaal tot in Noorwegen geraakt en na iets meer dan 5.250 kilometer en honderd dagen was de goesting om met z’n tweetjes op dit elan door te gaan alleen nog maar groter geworden.
Behalve de traktatie leverde het winkelbezoek niet veel op. Er was weinig te vinden en na enkele rondjes door de rekken bestond ons feestmaal voor die avond uit twee potten yoghurt en wat fruit. Met het mooie weer zou een fruityoghurt ons wel smaken en zo’n futiliteit kon ons goede humeur niet verstoren.
De route ging goed op en af en Manon en Pablo, die dit traject de dag ervoor hadden afgewerkt, hadden niet overdreven toen ze zeiden dat het bij momenten best stevig fietsen was. De inspanningen werden echter beloond met vergezichten over helderblauwe meren en fjorden en de vele bruggen en enkele korte, goed verlichte tunnels maakten het parcours nog een tikkeltje specialer.
Rond 18.20u begonnen we rond te kijken voor een geschikt plekje voor onze tent. Zoals eerder bleek dat opnieuw geen sinecure. We wilden graag in de natuur een mooie plaats uitkiezen, maar veertig minuten later stopten we toch maar aan een boerderij.
Het was geen enkel probleem om er onze tent op te zetten, maar ze raadden aan nog een kleine kilometer van de klim af te werken tot waar hun land wat vlakker was. Zo gezegd zo gedaan en met de beschrijving in ons achterhoofd - links van de weg zie je heel wat in plastic verpakte strobalen en iets verder rechts vinden jullie zeker een plaatsje - begonnen we aan het laatste loodje van die dag.
De beschrijving klopte perfect, maar veel potentieel om te kamperen was er niet: een stenen ondergrond, overwoekerd met onkruid en lang gras. We keken rond voor alternatieven en gelukkig hielp een andere boer die gras aan het maaien was ons verder. Hij zag het probleem en wandelde met ons een honderdtal meter verder waar hij een perfect stuk weiland aanwees. Meer hadden we niet nodig en niet veel later waren we volledig geïnstalleerd.
Tegen enkele ingepakte strobaloten en met ons gezicht in de zon vermengden we het fruit met de yoghurt en omdat het een feestdag was, werd deze culinaire hoogvlieger zelfs afgewerkt met een krokantje van muesli. Moest er ooit een Blijven Trappen-fietskookboek komen, betwijfel ik of dit de selectie haalt, maar wij konden er best mee leven.
De zon verdween na onze laatste hap zo goed als meteen achter de bomen en het koelde razendsnel af. Het perfecte excuus om effectief eens vroeg in de slaapzak te kruipen en nog voor tien uur vielen onze ogen dicht.