Voor de zekerheid stopten we aan de fietsverhuur en -winkel net voor de dorpskern van het skigebied. Een jonge gast hielp ons verder en hing de fietsen op een statief. Na een korte controle werden we gecomplimenteerd; alles was naar behoren uitgevoerd en beide fietsen kregen groen licht.
Fier op onszelf en tevreden met het uitgespaarde budget van de uren van de fietsenmaker, deden we voor het eerst deftige inkopen in Zweden. In tegenstelling tot onze verwachting en hoop was er van een prijsdaling ten opzichte van Noorwegen niet echt sprake. Voor bepaalde producten, waaronder brood, crackers, muesli, vlees,… werd er zelfs fors meer aangerekend. Paul D’Hoore zou hier niet nalaten het begrip ‘daling van de koopkracht’ in de mond te nemen.
Het duurde even voor we ons middag- en avondmenu hadden samengesteld. Het resultaat was lokaal getint met een speciaal soort broodje als lunch en Zweedse balletjes in tomatensaus als diner.
We waren blij met het vervolg van de Sverigeleden. Het fietsnetwerk opteerde immers voor een alternatief van de E14, die op deze plaats een stuk drukker was dan tussen Stjordal en Duved. Het was aangenaam fietsen, maar een kille wind verplichtte ons de jassen aan te houden.
Net voor lunchtijd stootten we op een bordje met de aanduiding van de Ristawaterval. Bij Katrien ging meteen een belletje rinkelen. Op de camping de vorige dag had een Deense vakantiefietser ons hierover vol enthousiasme verteld. We gingen op excursie en via een kort wandelpad bereikten we de impressionante waterval. Zweden moest met dit exemplaar zeker niet onderdoen voor de Noorse tegenhangers.
Op de picknickbank aan het begin van het pad lieten we onze Zweedse broodjes smaken, belegd met kaas, worst met olijven (dit klinkt een stuk smakelijker dan het was) en confituur en choco voor de zoete afsluiter.
We spraken de opgedane calorieën onmiddellijk aan. Het onverharde, sterk op- en neergaande parcours was gene kattenpis, om het bij de ex-vrt-medewerkers te houden. Na zestien kilometer was het dan ook een fijn weerzien met de asfaltweg, gelukkig eveneens vrij van verkeer.
De gps gaf aan dat we in de buurt kwamen van een groot meer en enkele ogenblikken later overschouwden we het Alsensjon. De rust en het mooie zicht overtuigden ons al snel om bij een buurtbewoner te informeren of er kampeermogelijkheden waren aan het water.
De man gaf ons een gouden tip en drie kilometer verder konden we de tent opslaan aan een verzorgde ligweide die bij zomerse temperaturen zonder twijfel overspoeld zou worden door dagjestoeristen.
Met een povere vijftien graden, maar een doorbrekende zon hadden we het rijk voor ons alleen. Even overwoog ik een plons te maken - overenthousiast trok ik zelfs al mijn zwembroek aan - maar met mijn voeten in het koude water en de wind die maar niet wilde gaan liggen, zag ik toch maar af van mijn intentie.
De betonnen vuurplaats zag er een stuk aanlokkelijker uit en nog voor we ons avondmaal startten, zorgde een knisperend vuur voor extra gezelligheid. Binnen de vijftien minuten stond een dampende pot Zweedse balletjes op de picknicktafel. Lekker!
Als een geoliede machine deden we vervolgens de afwas, werd de voortent op orde gebracht en genoten we bij een stukje chocolade met nootjes (een van de producten die wel goedkoper waren dan in Noorwegen) van ons formidabel vuur. Wat een geslaagde avond en een heerlijke manier om de dag af te sluiten.