Ben is zelf een fervente fietser met al enkele langeafstandstochten op zijn palmares en hij stond erop ons ‘on the road’ op te pikken. Super!
Code geel in de weersvoorspelling betekende dat de temperaturen flink boven de dertig graden zouden uitstijgen. We vertrokken dan ook gewapend met gevulde waterflessen en de hoop dat er nu en dan wat schaduw te rapen zou vallen. Een briesje zorgde ervoor dat het best aangenaam fietsen was op de Triestingau-Radweg en om 11.30u spreidden we ons picknickdeken op de plaats van afspraak.
Het weerzien met Ben was erg prettig en hij was uiteraard benieuwd naar de fietsbeleving met onze tweewielers. Hij en Wouter wisselden van ros en de laatste vijfentwintig kilometer fietsten we gezellig samen naar zijn ouderlijke thuis. Langs en over het artificiële Donauinsel en door het nationaal park Donau-Auen was het vlakke parcours een eitje. (Gelukkig, want Ben rijdt ons er zo af.)
Na een frisse douche en gezellige lunch met Gerald en Eva, zijn Brits-Oostenrijkse ouders, trokken we het centrum in. Eerste stop: de Donauturm die ons vanop 150 meter hoogte een geweldig zicht over Wenen en regio bood. We konden zelfs Bratislava in de verte zien liggen. De bungeejump die je er kon doen lieten we aan ons voorbij gaan. Toekijken hoe iemand de dieperik insprong vonden we meer dan genoeg.
In het centrum deden we te voet enkele highlights aan van het eerste district. De kathedraal, de fancy winkelstraat Graben en de Hofburg,… en vanzelfsprekend moet men in Wenen taartjes eten. Niet noodzakelijk de saaie Sachertorte, maar wel enkele lekkere creaties van bijvoorbeeld Café Schwarzenberg. In het wijnhuis Heuriger werden onze magen weer gevuld en de eerste succesvolle dag werd afgesloten in stijl onder de lampionnetjes van het zeer gezellige terras van café Fischerbräu.