Van zodra we de afrit van het hotelletje waren afgereden was het klimmen geblazen. We zagen meer borden met 10% dan ons lief was, maar gestaag legden we de eerste vierentwintig kilometer tot in Himarë af.
In dit kuststadje vonden we gelukkig een bankautomaat en een café waar we met gebruik van de wifi een hotel konden boeken te Dhermi. De deal op Booking.com leek bijna te goed om waar te zijn. Twintig euro voor een ruime suite met zeezicht en ontbijt. We boekten er twee nachten en kregen onmiddellijk bevestiging van het hotel met de mededeling dat onze fietsen er veilig zouden zijn.
Nadat we brood en worst hadden ingekocht zetten we de fietsmarteling verder. Steil, steil, steil, jongens toch wat was het steil. We verdachten de wegenbouwers ervan dat de bordjes van 10% geplaatst waren bij gebrek aan bordjes van 15%. Automobilisten en motards gaven blijk van bewondering met duimpjes, zwaaiende handen, claxons en nu en dan een “dit-kan-niet-waar-zijn”-gezichtsexpressie.
De grijze wolken waren intussen alleen maar aangedikt en haalden ons in. Op regen zaten we nu niet onmiddellijk te wachten, maar de druppels waren eerlijk gezegd de minste van mijn zorgen. Blijven trappen en zien dat we boven geraakten.
Eindelijk bereikten we Dhermi en fietsten we de laatste kilometer uit het dorp bergop naar het aangeduide hotel. Niemand te bespeuren, geen receptie,… misschien waren we wat te vroeg? Op de trappen aten we hongerig ons middageten toen de hemelsluizen volledig openbraken.
We deden nogmaals de toer van het gebouw en liepen alle verdiepingen af. Op de bovenste étage deed iemand open die ons een Engelssprekend iemand opbelde. “I’m so sorry, the girl sent you a confirmation but we only open in June.” Godverdomme, hoe kan je nu in Booking beschikbare kamers aanbieden als je hotel nog niet eens open is?
Het hotel next door was eveneens nog in afwachting van het drukkere zomerseizoen, maar zij zochten ten minste constructief mee naar een oplossing. Eerste poging: Wouter ging mee met de auto naar een hotel aan het strand. Ze begrepen niet echt dat wij dat niet zagen zitten. Honderdvijftig meter hoogteverlies en dat aan de voet van de monsterklim tot op 1025 meter. Tweede en succesvolle poging: ze maakten gewoon een kamer klaar voor ons. Eindelijk iemand die inzag dat hij er maar beter twintig euro uit kon slaan.
Van onze halve extra rustdag kwam maar weinig tot stand. Er was in het hele dorp geen elektriciteit tot 18u, we hadden geen warm water en het beloofde internet liet het afweten. Behalve het schrijven van de blog was het verbreken van het ‘brickbreaker’ record op de BlackBerry het enige noemenswaardige wapenfeit.
Tot slot was ook de aanpalende eetgelegenheid geen voltreffer. Hoe kan het nu ooit een goed idee zijn om enkel een mondelinge (Albanese of gebrekkig Engels dus) menukaart te hebben? Ere wie ere toekomt, de carbonara was zo slecht nog niet.