Op aangename fietspaden zetten we koers richting Oosterhesselen. Wybren en Nicole, onze nieuwe vrienden die we leerden kennen tijdens onze eerste avond op Iers grondgebied, hadden ons uitgenodigd en het leek ons alvast fijn hen terug te zien na anderhalve maand.
Voor vertrek kregen we soms de vraag waarover wij zouden babbelen onderweg en of we ons niet zouden vervelen tijdens het fietsen. Voorlopig hebben wij nog altijd voldoende gespreksstof. Die dag kreeg Wouter, misschien wat voorbarig, zijn eerste les Italiaans. Tegen het einde van de dag had hij drie volzinnen onder de knie en kon hij foutloos zeggen wat we aan het doen zijn, hoeveel kilometer we hebben gefietst en dat we een plaats zoeken om onze tent op te zetten. Ook tellen tot zestien lukte al aardig.
Door velden en bos en met de wind voornamelijk in de rug maalden we de kilometers gemakkelijk weg. Om wat tegengewicht te bieden aan onze calorierijke avondsnacks, bestond de lunch die keer slechts uit een stokbrood, aangevuld met een sappige meloen
Onze gezonde trend hielden we niet lang vol. In het centrum van Coevorden, waar we reeds om 14u toekwamen, konden we niet weerstaan aan de ambachtelijke Italiaanse ijsjes van ijssalon La Dolce. Via de beschikbare wifi konden we Wybren berichtten dat we op schema zaten en niet veel later liet hij ons weten dat we vanaf 17u iemand bij hen thuis zouden aantreffen.
Toen we onze fiets terug opstapten, reed een andere vakantiefietser het plein op. Een Belg! Na Ludwig en Myriam, onze hosts in Poperinge, de eerste Belg die we ontmoetten. Veelfietser Rik was op zijn Koga toe aan zijn tweede toer rond Nederland. In zestien dagen fietst hij 1500 km. Met meer dan negentig kilometer per dag en zonder rustdagen ligt zijn gemiddeld tempo net een stukje hoger dan het onze.
Vanuit Coevorden was het, via onze route, nog een twintigtal kilometer richting Oosterhesselen. Onze koers wijzigde, die van de wind spijtig genoeg niet. Tot de laatste kilometer werd het nog zwoegen, maar door deze tegenwind kon de timing niet beter zijn. Net voor aankomst zagen we de kampeerbus, waar we in Ierland zo gezellig in hadden gebabbeld, de oprit oprijden.
De ontvangst kon niet hartelijker. Langs beide kanten was iedereen blij dat de afspraak - in tegenstelling tot zo vaak - niet enkel bij woorden was gebleven. We waren onder de indruk van hun prachtig opgemaakte hoeve in de natuur en we hoefden zelfs onze tent niet op te zetten. Dat we in de logeerkamer terecht konden lieten we ons geen twee keer zeggen.
In de mooie living praatten we bij. Tessa en Hylke, hun kinderen, zouden binnenkort het schooljaar beëindigen en stonden aan de vooravond van een aantal weken zomervakantie. Na een gezellige apéro en een frisse douche zakten we af naar het terras waar intussen de pizzaoven was opgestookt. Het zelfgemaakte deeg en verschillende ingrediënten stonden klaar om de beste pizza’s ooit te maken. Wat een geweldige ervaring om onze eigen pizza te kunnen maken (deeg uitrollen, beleggen, op de pizzaschep trachten te krijgen - onmogelijk zonder ervaring -, in de oven leggen - ook niet evident overigens - en eruit halen) en met veel smaak op te eten.
Net op tijd had iedereen zijn buik rond gegeten en voor een regenbui namen we opnieuw plaats in de living waar we enkele fotoboeken van hun vakanties in Noorwegen en Schotland doorbladerden. Waw! Ons verlangen naar Scandinavië werd nog maar eens aangewakkerd.
Over zoethoutthee (voor Nicole en Katrien), een whiskey (Wybren) en een La Trappe (Wouter) praatten we na over de avond, de fietsreis en hun toekomstige reisplannen.
In een kingsize bed vielen we heel snel in slaap met opnieuw een hele lading fijne herinneringen.