We klommen gestaag tegen zeven procent tot net over duizend meter en kregen daarna een lange afdaling tot op zevenhonderdvijftig meter. Jammer van de felle tegenwind, anders had onze snelheid een stuk hoger gelegen dan zesenveertig kilometer per uur.
Helemaal met onze fiets kwamen we na een dikke vierduizendzeshonderd kilometer aan in een skigebied. Trots op onszelf, maar al draagt de aap een gouden ring een skigebied in de zomer blijft een lelijk ding.
In de toeristische dienst informeerden we ons omtrent de Rallarvegen. Deze fietsroute - een van de mooiste in Europa volgens meerdere bronnen - was de reden waarom we via Larvik en Geilo Noorwegen doorkruisten.
Er was deze winter uitzonderlijk veel sneeuw gevallen en in de koude lentemaanden was er nog nagenoeg niets van gesmolten. Via de website waren we al te weten gekomen dat niet alle delen toegankelijk waren. Volgens de dame van de tourist information office zouden we een trein moeten nemen tot in Myrdal (vanuit Geilo of Haugastol), want hoewel het eerste stuk sneeuwvrij gemaakt was, was het station in Finse nog niet bereikbaar.
Wouter informeerde zich in het station, terwijl ik ons ongenoegen over het Exped-matje ventileerde naar De Berghut en de Exped-verdeler. De enige tegemoetkoming die zij bereid waren te doen was een refund op basis van een foto van het lotnummer, in plaats van het er - zoals de vorige keer - te moeten uitknippen en op te sturen. Het lijkt ons duidelijk dat we ondanks het slaapcomfort al onze lezers ten stelligste afraden om Exped in huis te halen.
In het treinstation kreeg Wouter intussen andere info. Van Haugastol tot Finse kon je sinds vier dagen wel degelijk fietsen. Gelukkig! Dit was een van de mooiere stukken van de Rallarvegen en het zou ons bovendien de helft minder kosten aan treintickets. We moesten dan ook niet lang nadenken wat we zouden doen en konden aan het vervolg van onze dag beginnen.
We waren echter nog niet meteen weg uit Geilo. Na het over- en weergeloop om de juiste info te verkrijgen gingen we op zoek naar een waardige vervanger voor de Exped-mat. In de eerste winkel was er niets voorhanden dat qua gewicht en pakvolume in aanmerking kwam. In de tweede winkel hadden ze reeds een interessante optie van Mammut, maar het was nog niet volledig wat we zochten. In de derde winkel tenslotte stootten we op het volledige Exped-gamma. We zouden ons geen drie keer laten vangen en keken naar alternatieven. In de lijn van Sea-to-Summit (zelfde merk als onze liners) vonden we een matje dat voldeed aan de voorwaarden, maar dit was natuurlijk net het enige dat ze niet voorradig hadden.
Na wikken en wegen besloten we om voor het Mammut-matje te kiezen. Minder dan onze vorige slaapmatten kon dit worden opgeblazen tot een echte matras en het zou vermoedelijk minder comfort bieden, maar hiervan konden in ieder geval de naden niet van springen en uiteindelijk hakten we de knoop door.
We vonden ondertussen probleemloos onze weg in Geilo en hadden de supermarkten om proviand in te slaan voor het uitkiezen. We gingen voor een challenger van Kiwi en een halfuurtje later konden we eindelijk lunchen en aan het verdere verloop van onze tocht beginnen.
Het was al na 13.30u toen we het traject van vierentwintig kilometer naar Haugustol, de laatste stop in de bewoonde wereld voor de Rallarvegen, inzetten. De eerste kilometers ging het stevig omhoog en tijdens de laatste tien zorgde een zeer glooiende weg voor de nodige uitdaging. De uitzichten waren nu al om U tegen te zeggen en de zon deed haar uiterste best om de koude wind naar de achtergrond te verbannen.
In Haugustol vulden we onze drinkbussen en verlieten we de geasfalteerde weg voor de legendarische Rallarvegen. Deze weg is in 1894 aangelegd door en voor de ‘rallars’, dit zijn de arbeiders die de spoorweg aanlegden tussen Bergen en Oslo. De weg vergemakkelijkte zowel het goederen- als arbeiderstransport.
Dat dit een van de hoogtepunten van onze trip zou worden was meteen duidelijk. Een verlaten grindweg, een stralend blauwe hemel, kristalhelder water, een wild stromende rivier, watervallen, besneeuwde bergen… kortom een adembenemende omgeving. Het is onmogelijk om onze ervaring neer te pennen, maar we hopen dat de foto’s enigszins weergeven wat wij voelden.
We genoten met volle teugen en meer dan ooit waren we dolblij met onze keuze om met ons tweetjes anderhalf jaar door Europa te trekken.
De zeventwintig kilometer van Haugustol tot in Finse zouden we niet meer diezelfde dag rondkrijgen. We waren echter niet gehaast aangezien de trein de volgende dag pas om 11.18u vertrok.
De zon stond na 18u nog hoog aan de hemel, maar we zaten reeds op 1100 meter hoogte en de wind gaf nog steeds het beste van zichzelf. Het koelde af en dat was voor ons het sein om zo spoedig mogelijk een geschikte kampeerplek te zoeken. Met het vele smeltwater was het op veel plaatsen nog goed nat langs het traject, maar in deze uitgestrekte omgeving was het geen al te grote uitdaging om een mooie plek te vinden.
Wat een machtig gevoel om hier de tent op te zetten! Dit was absoluut de mooiste plek waar we tot nu toe hadden geslapen en de rondom rond besneeuwde bergen gaven ons een klein, maar heerlijk gevoel.
Het laatste biertje dat uit Denemarken was meegekomen en we speciaal voor deze gelegenheid hadden gespaard, stak Wouter in de sneeuwfrigo en we begonnen aan de bereiding van een stevige maaltijd. Op het menu: drie dikke lappen spek, gestoofde appeltjes met vanillesuiker en aardappeltjes in de schil. De maaltijd was heerlijk en het ijsgekoelde bier smaakte nog nooit zo goed.
Net voor de zon achter de bergen verdween konden we de afwas doen - voor de gelegenheid met ijskoud bergwater - en onze tanden poetsen. De temperatuur ging nu razendsnel naar beneden en we haastten ons om zo snel mogelijk diep in onze liner en slaapzak weg te kruipen.