De stralende zon hield het spijtig genoeg niet zo lang vol; na vijf kilometer haalde een dik wolkenpak het van de zonnestralen. Gelukkig bleven de temperaturen aangenaam en waren onze fietstruitjes met korte mouwen voor Wouter en lange mouwen voor mezelf voldoende.
Door een uitgestrekte aaneenschakeling van velden en akkers fietsten we zuidoost. Onze geslaagde rondrit in Schotland kwam bij Norham Casle aan zijn eind. Decennialang had deze burcht Engeland beschermd tegen invallen van de Schotten. Vandaag doen de ruïnes voornamelijk dienst als bezienswaardigheid en is de strategische ligging niet meer van belang.
Fluitend en zingend - we hadden namelijk het idee opgevat om die avond een B&B te nemen - volgden we de Tweed, de natuurlijke grens tussen de Schotten en de Engelsen, tot in Berwick. Eenmaal brachten we nog een bezoekje aan Schotland toen we een voetgangers- en fietserskettingbrug naar de andere kant van de rivier namen.
Hoewel we sinds Edinburgh de Northsea Cycle Route volgden, kwamen we in Berwick-upon-Tweed pas terug aan de Noordzee. Net buiten het stadje, bovenop de niet zo heel hoge kliffen - genoten we van een stokbrood van vierhonderd gram elk (net iets te veel achteraf gezien) met op het ene kaas, ham en lente-uitjes en op het andere Nutella.
Twee wandelaars creëerden hoge verwachtingen toen ze ons enthousiast vertelden over het onverharde pad dat leidde naar Bamburgh Castle. De verwachtingen werden ingelost: op de kliffen liep het dunne padje door schapen- en koeienweides, met een prachtig zicht op de zee. De zon was er intussen in geslaagd zichzelf terug te laten zien en het was lang geleden dat we van zo’n zomerse temperaturen (lees: twintig graden) hadden kunnen genieten.
Toen het pad ten einde liep en we terug de bewoonde wereld bereikten, maakten we kennis met tandemfietsers Max en Christine. Holy Island, wat normaal op ons traject lag maar waarvan we niet zeker waren of het de extra kilometers waard was, werd ons niet echt warm aanbevolen. Overigens, als we het wilden bezoeken, vertelden ze ons, moesten we er snel bij zijn. Het tij zou er namelijk voor zorgen dat als we te traag fietsten, we zes uur vast zouden zitten op het eiland. De keuze was snel gemaakt en we zouden wat langer van de B&B kunnen genieten.
Niet veel verder werden we net voor een kruispunt bijgebeend door drie fietsers zonder bepakking. Zij namen de low road naar links en wij kozen voor de high road rechtdoor. We dachten niet dat we ze nog zouden terugzien, maar we hadden hen blijkbaar voorbijgestoken. Toen we ons insmeerden, haalden ze ons namelijk in. Jong-Oud, 1-0.
Na een blik op de gps stelde ik Wouter voor om deze keer de low road te nemen. Toen ik echter zag dat een van de drie zijn fiets naar boven aan het duwen was, wou ik mezelf bewijzen en haalde de high road het van de gemakkelijke route.
Wij moesten, uiteraard, niet duwen en fietsten de helling zonder problemen op. Mijn lange mouwen moesten er wel aan geloven en belandden achterop mijn tas. De daaropvolgende kilometers zagen we telkens, als een accordeon, de drie fietsers dan weer dichter dan weer verder voor ons uit fietsen, tot we ze op een iets langere klim toch weer inhaalden. Jong-Oud, 2-1.
We besloten wijselijk om onze competitiedrang hierbij achterwege te laten en na een gezellig praatje namen we afscheid. Zij reden door tot Seahouses, wij zouden in Bamburgh eindelijk nog eens in een bed slapen.
In de afdaling naar Bamburgh doemde plots de enorme burcht op. We begrepen ineens waarom Christine had gezegd dat je er een hele dag kon rondwandelen, niet dat we dat van plan waren. We informeerden ons bij twee B&B’s maar vonden honderd pond toch wat overdreven voor een bed en een ontbijt. In het volgende dorpje Seahouses zouden we misschien meer geluk hebben. Vier kilometer verder hadden we evenmin geluk. We kwamen er zelfs niet toe om prijzen op te vragen aangezien aan elk venster een niet mis te verstane “no vacancies” hing.
Dan toch maar een camping. Koken zagen we niet meer zitten en nog een broodmaaltijd, daar hadden we geen zin in. Het werd bar food in een nabijgelegen inn en de zalm en meat pie smaakten heerlijk. Jammer dat de frietjes niet lang genoeg in de frietketel hadden gelegen, maar desalniettemin genoten we ervan om onze voetjes onder tafel te schuiven.